Lorenzo

Overleden: 26 mei 2021

Lieve Lorrie,

Als je benen niet meer kunnen wat je in je koppie zo graag zou willen…..

7 november 2009 de startdag van jou pensioen.

Ze hadden ons al gewaarschuwd nog voordat je bij de stichting kwam, samen met je beste maat Quaranta……

We hebben geprobeerd ons op jou komst voor te bereiden, maar op zoveel streken hadden we niet gerekend.

Wat een paard.

Je was een clown in hart en nieren, en het ergste was dat je wist dat je er gewoon mee weg zou komen, want wat hebben we vaak om jou gelachen, en met de geweldige herinneringen die bij velen boven zullen komen zal er ook in de toekomst nog vaak om jou gelachen worden.

Hooi eten, dat ging niet normaal zoals bij de meeste oudjes, nee jij ( en quark ) namen een grote hap, sopten t hooi in jullie drinkbak tot t doorweekt was, en dan werd t met smaak opgegeten.

Maar op den duur zat er zoveel hooi onder de klepel dat t water bleef stromen, waardoor met regelmaat de stal blank stond.

Speciaal voor jou werd er een extra slot op de staldeur gemonteerd, want je was een ster in deuren open maken.

En als er iemand vol bewondering bij jou stal kwam staan om kennis te maken kwam jij met je mond wijd open door de stalopening, om vervolgens net zo lang met je mond open te blijven staan tot er op je wangen werd geklopt, dat vondt je geweldig, het kon niet gek genoeg voor jou.

Na zo’n stunt of ” klop op mijn wangen sessie ” was je in je element, je straalde, en jij was t enige paard waar ik regelmatig pretlichtjes in zijn ogen heb gezien.

Quaranta was jou beste maat, en partner in crime.

Dat was al zo op de manege, en ook tijdens jullie pensioen altijd zo gebleven een mooi duo, en ondanks jullie verschillende karakterd onafscheidelijk.

We vergeten nooit die dag dat we de stallen aan het uitmesten waren, en even een kwartiertje naar binnen gingen voor een koffiepauze.

Iemand was vergeten het slot op jou deur te doen, en dat had je binnen no time door.

Een paar weken daarvoor was het hommeles geweest op de wei tussen jullie en Cappucino, jullie werden in een aparte wei gezet om ongelukken te vemijden, de rust was weer gekeerd ( dachten we )

Na de koffie zagen we dat jou stal open stond, en niet alleen die van jou, Quaranta stond ook niet meer op de plek waar hij zou moeten staan.

Heel ver zoeken hoefden we niet, want Quaranta stond op de hoek in de grote stal de wacht te houden en jij had ondertussen de stal van Cappucino gevonden.

Je hing met 2 benen over zijn boxdeur, want je had nog een appeltje te schillen met Cappucino.

Om vervolgens heel relaxed weer terug te stappen naar je stal of er niets gebeurd was, en onze hartkloppingen negerend.

Door de Cushing ging je elk jaar een beetje verder achteruit, en we hielden ons hart vast na het overlijden van Quaranta, maar je vondt in Qay, Luna en eerst Dave, later Kareltje 3 fijne maatjes, je was een tevreden paard.

Tot ik de afgelopen weken steeds vaker zag dat jou pretlichtjes verdwenen, starend in t niets, je gedachten heel ver weg.

Als de andere 3 van jou clubje een rondje bejaardengalop door de wei deden stond jij vooraan, je kon niet meer mee.

En dan komt het besef dat er kort na het afscheid van Hiltje weer een moeilijk afscheid aankomt.

Twijfels….. is het nog te vroeg?

We willen ook niet te laat zijn, nog meer twijfels……

In gedachten houdend dat het vandaag voor ons net zoveel pijn doet als morgen, of overmorgen of volgende week, maar dat we jou een waardig afscheid gunnen ben je vandaag ingeslapen.

Je kunt weer de clown uithangen, streken uithalen met je maatje Quaranta, Cappucino uitdagen, de lekkerste grasjes opzoeken met Calvaros, en de macho uithangen voor Diana en Hannelore.

Run free lieve Lorrie……