Obelix
Geboren : ?
Gestorven 07.04.2010
Toen ik vroeger zelf op de manege reed was jij daar al, je stond bekend als een echte goedzak.
Zelfs het kleinste kindje kon zo op je rug worden gezet voor een ritje door het bos, en dan zette je geen stap verkeerd.
Uiterst voorzichtig keek je elke keer waar je je voet neerzette bang om een stap verkeerd te zetten.
… Jarenlang heb je heel veel kinderen leren rijden, en vooral ook heel veel volwassenen plezier gedaan.
Doordat je met kinderen zo voorzichtig was leek het of je geen pit in je had, maar zodra er een volwassen mens op je rug klom dan ging er een vonkje aan.
Vol vuur stapte, draafde en galoppeerde je door het bos, nog steeds voorzichtig want je had een groot verantwoordelijkheids gevoel, maar ook wel een beetje ondeugend af en toe, gewoon omdat het grappig was om je ruiter te laten schrikken.
Op je 28e stond en werkte je nog steeds op de manege, wel minder dan in het begin, maar nog dagelijks draaide je een lesje mee.
Op de manege had je ook al jarenlang een maatje en toen die eenmaal overleed aan een herseninfarct leek het of je zelf ook niet zoveel zin meer had in het leven.
Je werd met de dag treuriger, en de beslissing was dan ook snel gemaakt, je mocht met pensioen in de hoop dat je bij ons een nieuw maatje kon vinden zodat jullie samen nog een aantal fijne jaren konden meemaken.
Zodoende kwam je op een zonnige dag bij ons, je werd bij Basje gezet omdat die nog niet zo veel aansluiting had bij de andere paarden, en het klikte eigenlijk gelijk.
Onze 2 black beauty’s
Dag in dag uit liepen jullie samen door de wei te struinen, af en toe tussendoor een modderbad want dat was jou schoonheids geheim.
Op de manege was al bekend dat je vaak koliek had, wel een aantal keer per jaar, dat heb je ook een aantal keer bij ons gehad, en telkens was het met een uurtje stappen weer voorbij, maar de laatste keer, ik weet het nog zo goed, want ik had 2 weken daarvoor afscheid genomen van 2 andere paardjes Rebecca en Mr Doon., toen kwam je er niet doorheen.
De dierenarts was gebeld en na een uurtje lopen en een medicijn ging het weer wat beter, maar de volgende dag hetzelfde verhaal. De dierenarts weer erbij, je had het duidelijk zwaar.
Omdat ze je in verband met je hoge leeftijd graag in de gaten wilde houden zijn we met je naar de kliniek gereden.
Waar na een aantal uur bleek dat je de strijd aan het verliezen was. Waarschijnlijk zat er in je darmen al veel langer iets niet goed, en had je daardoor steeds die koliekaanvallen.
In de armen van je oude verzorgster ben je rustig overleden.