Afgelopen maandag…

De dag begon zo mooi. Alle paarden gingen na het eten goed en vrolijk naar buiten.
’s Ochtends waren we op tijd klaar met mesten, waardoor er ruimte was voor twee vrijwilligers om een paar van onze oudjes heerlijk te borstelen.

Candy en Tuk kwamen zelf als eerste aanlopen om van die loszittende haren verlost te worden. Wat een heerlijke dag: niet te warm, niet te koud – precies goed voor de oudjes.

In de middag kwam de dierenarts nog even langs voor een controle van Nozem en Candy. Voor beiden gelukkig goed nieuws. Even geen zorgen om ze.

Terwijl de dierenarts Candy onderzocht, zorgde Tuk ervoor dat zij ook gezien werd. Haar beste vriendin verdiende immers haar steun.
Jasmijn, onze dierenarts, zei nog: “Wat zien die twee dames er toch goed uit! Ze doen het hartstikke goed voor hun leeftijd.”

Candy en Tuk kenden elkaar al jarenlang. In Nieuw Vossemeer waren ze al bevriend en toen Tuk ook naar Essen kwam, pakten ze de draad meteen weer op. Vanaf dag één was Tuk waar Candy was.
Als Candy ging drinken, liep Tuk mee – en andersom.
Wat hebben ze genoten samen. En wat zat Tuk goed in haar vel.

Ze had haar plek gevonden in de kudde én op stal.
Ook Safier was haar niet onopgemerkt gebleven. Wat een kanjer was dat – als hij nog maar naar haar keek, stond ze al schaamteloos hengstig.
Maar Mistral kon er ook prima mee door: wel wat kleiner, maar ook een goede partij toen Safier uiteindelijk koos voor de grotere dames.

Wat hebben we daar vaak om gelachen.
Zaten we binnen in de stal en hoorden we buiten keihard gebrul, dan zei iedereen meteen: “Ohh, dat is Tuk.”
Maar Mistral zorgde wel voor zijn twee meiden.
Als zij binnen waren en hij buiten – of andersom – riep hij net zo lang tot ze weer samen waren.

Wat zijn paarden toch bijzonder in hun vriendschappen.
Dat maakte ook dat we ons niet alleen om Candy, maar ook om Tuk zorgen maakten.
Wat als Candy weg zou vallen? Tuk was zó hecht aan haar. Dat zou ze misschien niet trekken.
Dus ja, die zorgen waren er al…

Maar vandaag was even zorgeloos.
Marit was ’s middags bij de club van Candy en Tuk in de wei de rest gaan poetsen.
Daarna zouden we in het zonnetje nog even een drankje doen voordat we de paarden weer naar binnen zouden halen.
Het was zó lekker voor ze, dus we lieten ze nog even genieten.

Terwijl we net wilden gaan zitten met ons drankje, zie ik Tuk vreemd in de wei liggen.
Dat was niet goed.
Hulptroepen gebeld, en Tuk geholpen om comfortabel te gaan liggen.
Even op adem komen – ze zou zo vast wel weer omhoogkomen…

Maar er kwam geen reactie.
Shovel en tildeken erbij… gelukkig! Blijdschap! Ze stond weer!
Vijftien stappen… en toen viel ze weer neer.

Paniek. Niet nóg één. Dit is te veel…
Er kwamen nog meer helpers aan. Nu zou het vast lukken haar weer op de been te krijgen.

Maar na één poging bleek: ze kon écht niet meer.
Afscheid nemen was het enige – en het meest eerlijke – wat we nog konden doen.
Wat was ze ontzettend dapper.

Dank je wel voor de tijd die je nog bij ons hebt doorgebracht, lieve Tukkert.
Rust zacht.
Wij zullen ons best doen om, zolang het nog gaat, voor Candy te zorgen in jouw plaats.