Elk boek heeft meerdere hoofdstukken

Elk boek heeft meerdere hoofdstukken, ook ons boek, het boek waar Joost de inleiding vulde en waar jij Avanti het eerste hoofdstuk met gemak vol kreeg, alles rondom de stichting heb je meegemaakt, je was het eerste paard van manege de Wolf dat bij stichting manegepaardenpensioenfonds kwam, daarmee was gelijk het startsein gegeven voor de groei van de stichting.

Hiermee stond de stichting niet alleen op papier, maar ook de praktijk kwam nu ten uitvoering.

Een wens die hiermee uitkwam om paarden zoals jij een fijne oude dag te gunnen na gedane arbeid.

Dat dit vrij bijzonder was bleek wel uit het feit dat binnen mum van tijd de krant op de stoep stond, en ook radio en tv brachten dit heuglijke nieuws onder de aandacht.

Wat genoot je van die aandacht, als we op de foto moesten stond jij met je neus bijna tegen de camera, even laten zien wat een knappe kerel je was….

Na je proeftijd als ex manegepaard op de manege vonden vrienden en kennissen het welletjes en tijd worden voor een echt pensioen, als verrassing voor mijn verjaardag werd je vrijgekocht, een emotioneel moment, want hiermee konden we weer een stapje zetten in de richting van een echte opvang.

Jou vertrek van de manege werd weer onder de aandacht gebracht, en niet veel later stond je met jou eigen kudde in de wei.

Vincent en Wiskey, 2 tuigers van jou eigen formaat en Zero en Volita 2 pony’s die je beschouwde als 2 veulens die je moest opvoeden.

Je was met je kont in de boter gevallen, 12 jaar nog maar en dan al mogen genieten van je oude dag!

Dat was natuurlijk niet voor niets, artrose hadden jou eens zo sterke benen aangetast. Manegewerk was te zwaar geworden, maar in de wei waar je zelf kon gaan en staan waar en wanneer je wilde was je de leider, een steunpilaar en beschermheer van de anderen in “jou”kudde.

Alles hebben we samen meegemaakt, jij had de hoofdrol op de website, je had een ere plek op de eerste folder van de stichting, en zelfs op de taart toen de stichting 2,5 jaar bestond.

Als er gasten bij jullie op bezoek kwamen, en we liepen de wei in, dan was jij altijd daar als “eerste paard waar het allemaal mee begonnen is”

En dan was er steevast de reactie : “ohh is dat Avanti, want iedereen kende jou al voordat ze je uberhaupt al in het echt hadden gezien, gewoon uit de verhalen op de site en in de folder.

Steeds was jij daar als de rode draad in elk nieuw hoofdstuk…..

Ondenkbaar dat daar ooit een einde aan zou komen,

Op het moment dat we een vreemde bult op jou borst ontdekten maakten we ons in eerste instantie nog niet zo’n zorgen, maar naar mate die vreemde bult steeds groter werd kwam ook de angst naar voren dat het niet zomaar iets onschuldigs zou zijn…

Je had er gelukkig geen pijn aan, maar de dierenarts waarschuwde ons wel dat als het nog groter zou worden dat je er dan wel last van zou gaan krijgen, want dan zou het op den duur je slokdarm/luchtpijp gaan belemmeren.

Afgesproken werd dat we je goed in de gaten zouden houden en als we merkten dat je je ongemakkelijk zou gaan voelen dan….. ( daar wilden we gewoon nog niet aan denken )

En gelukkig bleef je zelf ook laten zien dat je er zin in had, elke dag weer, je werd magerder maar daar was een verklaring voor, gelukkig bleef je ook vrolijk, samen met Luna struinden jullie samen de wei door om jullie kudde in het gareel te houden.

En zo bereikten we samen weer een nieuwe mijlpaal, jou 25e verjaardag, wat betekende dat de stichting haar 13 jarig bestaan mocht vieren, en ook daar was je bij! Natuurlijk!!! jij was immers die rode draad…..

Op naar het volgende hoofdstuk….. maar tot groot verdriet eindigt hier vandaag jou hoofdstuk vent.

In de wetenschap dat we afscheid moesten gaan nemen maar nog niet wetend wanneer is vandaag de beslissing voor ons genomen.

Volkomen onverwacht ben je zelf ingeslapen te midden van je “kudde” op deze mooie dag.

Vanaf nu zal alles anders zijn zonder jou, ons boegbeeld, er is geen ‘eerste paard waarmee de stichting begonnen is ” meer.

Oh jawel, ook dit verdriet zal weer slijten en er komt echt wel weer een nieuw hoofdstuk, maar het zal anders zijn…..

En toch als er gasten de oudjes komen bezoeken zal ik altijd je naam blijven noemen, samen met die van Joost want die rode draad……. die blijft altijd verweven met elk nieuw hoofdstuk.

Dag vriend…………We zullen je missen