Avanti

In Memoriam: Avanti – Het Paard waar het allemaal mee begon

Elk verhaal heeft zijn hoofdstukken, en Avanti, jij was het hart van ons verhaal. Jij schreef niet alleen mee aan de geschiedenis van Stichting Manegepaardenpensioenfonds, jij was die geschiedenis. Vanaf het moment dat Joost de inleiding vulde, wist jij het eerste hoofdstuk met gratie en kracht tot leven te brengen. Je was het eerste paard van manege De Wolf dat officieel bij onze stichting kwam. Hiermee werd de droom werkelijkheid: een plek creëren waar paarden zoals jij konden genieten van hun welverdiende rust na jaren van trouwe dienst.

Het was duidelijk dat dit geen alledaagse gebeurtenis was. De pers stond binnen de kortste keren op de stoep, en het nieuws verspreidde zich snel via radio en televisie. Jij, Avanti, genoot van die aandacht, altijd klaar om je knappe koppie voor de camera te laten zien. Je straalde in elke foto, als een trotse vertegenwoordiger van wat onze stichting betekende.

Toen je na een proeftijd als gepensioneerd manegepaard officieel vrijgekocht werd als verrassing voor mijn verjaardag, was dat een emotioneel moment. Hiermee zetten we weer een stap dichter bij het realiseren van een echte opvang voor oude manegepaarden. Je vertrek van de manege was opnieuw nieuwswaardig, en niet veel later stond je trots met je eigen kudde in de wei: Vincent en Wiskey, twee sterke tuigers, en Zero en Volita, twee pony’s die jij als een vaderfiguur onder je hoede nam. Je had je plek gevonden, en op slechts 12-jarige leeftijd mocht je al genieten van je pensioen, een pensioen dat je meer dan verdiende.

Jouw kracht en doorzettingsvermogen werden echter langzaam aangetast door artrose, een aandoening die het manegewerk te zwaar maakte. Maar in de wei, waar je de vrijheid had om te bewegen zoals je wilde, werd je de onbetwiste leider en beschermer van je kudde. Jij was onze steunpilaar, zowel op de wei als in de stichting zelf. Je sierde onze website, folders, en zelfs de taart bij ons 2,5-jarig jubileum. Wanneer er bezoekers kwamen, was jij altijd het eerste paard dat ze wilden zien. Iedereen kende Avanti, het paard waar het allemaal mee begon.

Helaas kan niets eeuwig duren. Een mysterieuze bult op je borst werd het begin van een moeilijk hoofdstuk. Hoewel je er geen pijn aan leek te hebben, wisten we dat we alert moesten blijven. Je bleef dapper en vrolijk, zelfs toen je lichaam je langzaam in de steek begon te laten. Samen bereikten we je 25e verjaardag, een mijlpaal die ook het 13-jarig bestaan van de stichting markeerde. Natuurlijk was jij daar bij, onze rode draad, klaar om weer een nieuw hoofdstuk te beginnen.

Maar vandaag eindigt jouw hoofdstuk, en daarmee ook een onvervangbaar deel van ons verhaal. Op een mooie dag, te midden van je kudde, ben je onverwacht ingeslapen. Ons boegbeeld, het eerste paard waarmee de stichting begon, is er niet meer. Hoewel het verdriet zal slijten, zal elk nieuw hoofdstuk anders zijn zonder jou. Toch blijft jouw naam verweven in alles wat we doen. Avanti, je blijft onze rode draad.

Dag, lieve vriend. We zullen je missen.

Geboren: ?
Bij de stichting sinds mei 2003
Gestorven: 15 augustus 2016

In Dankbaarheid

Tien jaar geleden leerde ik jou kennen, Avanti. Na Joost en Apollo was jij het derde paard waarop ik reed tijdens mijn lessen op de manege. Paardrijden was mijn uitlaatklep, een manier om alles even te vergeten op jouw sterke rug. Jij en de andere manegepaarden droegen dag in dag uit geduldig talloze ruiters, jong en oud. Die tijd had voor mij eeuwig mogen duren, maar helaas stond de tijd niet stil, ook niet voor jullie.

Toen de manege-eigenaar me vertelde dat je weg zou moeten, voelde ik een golf van verdriet. Je was nog zo fit, maar door de artrose in je benen werd het manegewerk te zwaar, en er was geen plek voor paarden die niet meer volwaardig konden meedraaien. Na het verlies van Joost, het paard waarop ik mijn allereerste rijlessen kreeg, was ik vastberaden om dit keer wel iets te doen.

Samen met een groep op de manege organiseerden we allerlei acties om geld in te zamelen voor een spaarpotje, mocht er weer een paard weg moeten. Toen de tijd sneller aanbrak dan verwacht, konden we dankzij de inspanningen van velen jou een mooie oude dag geven. Op mijn verjaardag werd je vrijgekocht, een onvergetelijk gebaar van iedereen die betrokken was. Dat moment, die dag, blijft voor altijd in mijn hart gegrift.

Vanaf dat moment kon je eindelijk genieten van je leven als pensioenpaard, dagelijks in de wei en ’s avonds op stal. Het was een geschenk dat we jou, maar ook onszelf, gaven. Nu is het tijd om afscheid te nemen, maar de herinnering aan jou zal altijd blijven leven in alles wat we doen. Dag lieve Avanti, rust zacht.