Vincent

Overleden:23-02-2009

In Memoriam: Vincent

Lieve grote Vincent,

Jij en Wisky, twee reuzen uit Vlissingen, zijn ooit bij ons gekomen met een groepje fans die tot het laatste moment bij jullie wilden zijn. Het was hartverwarmend om te zien hoe geliefd jullie waren bij jong en oud. Wisky, met haar mooie witte vlekken en bles, stond altijd te glanzen in de wei. Een echte dame die bang was om vies te worden. Jij daarentegen, Vincent, dook altijd met plezier in de modder. Hoe dieper en viezer de plas, hoe beter!

Vanaf het eerste moment dat je de wei in kwam, sprong je met een grote plons in de plas. Wisky keek je vaak aan alsof je niet goed spoorde, maar voor jou was dat het ultieme begin van de dag. Jullie waren twee maatjes door dik en dun. Wisky was de baas, en jij was een beetje een doetje. Maar als er iets engs op het erf lag, kroop Wisky snuivend en briesend achter je, en jij ging er als een echte heer gewoon langs alsof er niets aan de hand was.

Samen kwamen jullie bij de stichting omdat het werk op de manege te zwaar werd. Na jarenlang ruiters rondgereden te hebben, werd het tijd voor jullie om te rusten. En wat hebben jullie genoten, eerst in Nispen en later op de nieuwe plek in de buurt van Steenbergen. De verhuizing was even spannend, maar jij, Vincent, hebt Wisky erdoorheen gesleept. Dankzij jou was ze rustig op de trailer en dankzij Wisky was jij snel gewend op de nieuwe plek.

Bij jouw komst wisten we al dat je de ziekte van Cushing had, maar behalve het lange krullende haar had je gelukkig nog geen klachten. Modderplassen bleven je favoriet. Je vacht zat vaak vol modder, gras en mest. Hoe smeriger, hoe beter, leek je te denken. We zijn je zelfs een ochtend kwijt geweest. Uiteindelijk vonden we je in de sloot, rustig etend van het gras en het riet aan de kant.

Je grote, vriendelijke ogen en je charmante karakter veroverden snel vele harten op stal. Je was een van de favorieten en kreeg vaak de meeste knuffels. Wisky vond dat niet erg, want zij was niet zo van het knuffelen. “Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg,” leek ze vaak te denken.

Helaas kreeg je in de loop der jaren steeds meer klachten. In je laatste week verschenen er overal bulten op je lichaam die open sprongen en moeizaam dicht gingen. Uit een bloedonderzoek bleek dat je ernstige suikerziekte had, en in combinatie met de Cushing werd dat jou fataal. Ontstekingen teisterden je lichaam, en telkens als we de ene onder controle hadden, dook er weer een andere op.

Die strijd hebben we verloren. Samen met Wisky hebben we op een mooie zonnige dag afscheid van je genomen. Wisky had duidelijk heimwee naar haar maatje. Ze probeerde aansluiting te vinden bij een van de andere paarden, maar ’s avonds op stal bleef ze hinniken. We hoopten dat het in de zomer beter zou gaan als ze weer lekker de wei op kon, maar dagenlang staarde ze naar iets in de verte, iets wat wij niet konden zien.

Je ging sukkelen met je achterhand, en soms zat je minutenlang op de grond in de wei en kon je niet omhoog komen. We overlegden al met de dierenarts over wat te doen, maar jij was altijd een eigenwijs paard. Op een ochtend, na het voeren, zagen we je vredig in de wei liggen. Het leek alsof je gebroken hart het had opgegeven voordat wij voor jou moesten beslissen.

Lieve Vincent, bedankt voor al die mooie momenten. Je was een bijzondere vriend, en we zullen je nooit vergeten.

Rust zacht, Vincent.