Een Bijzonder Afscheid

Lieve Candy, Altijd Tevreden

Je komt ze wel eens tegen, van die paarden die gewoon altijd tevreden zijn. Die nooit vervelend doen in de stal, die altijd alle andere paarden accepteren, die geduldig wachten tot je ze helpt als er iets mis is, en die ten koste van zichzelf ten alle tijden hun best zullen doen om hun eigen ongemak te verbijten bij behandelingen door dierenarts, tandarts of bekapper. Candy was zo een bijzonder paard.

In haar (lange) leven heeft ze veel meegemaakt. Geboren in Canada, en vandaaruit bij een van mijn vriendinnen terecht gekomen. Op jonge leeftijd zwaar hoefbevangen geraakt, maar zich daardoorheen gevochten. Bij Ellis heeft Candy ook een veulen gekregen: Ceecee, een mooi merrieveulen.

Ellis had als bedoeling om Candy en Ceecee een mooi leven onder haar hoede te geven, maar toen het noodlot toesloeg dat Ellis in coma raakte en niemand wist hoe dat ging aflopen, en de familie ook geen idee had wat er met de paarden moest gebeuren, hebben we Candy en Ceecee in 2018 naar de stichting gehaald met in ons achterhoofd dat Ellis dit graag gewild zou hebben.

In Nieuw Vossemeer hebben de twee meiden samen een heerlijke tijd gehad, heerlijk buiten, lange dagen op de wei en als moeder en dochter altijd samen. Natuurlijk waren andere paarden ook welkom, maar ze hadden voldoende aan elkaar. Ceecee bleek een neurologische vorm van Cushing te hebben waardoor ze regelmatig omviel, een ontzettend naar gezicht als dat gebeurde, maar gelukkig bleek dat ze goed reageerde op het Cushing medicijn en het omvallen verdween naar de achtergrond.

Ellis knapte gelukkig ook weer op, maar er wachtte haar een lang revalidatietraject, en zo leek het allemaal weer even de goede kant op te gaan. In 2021 bleek het echt mis te zijn met Ceecee, en er kon alleen een zacht afscheid genomen worden.

Bang waren we voor jou Candy, jullie waren zo lang samen geweest, moeder en dochter onafscheidelijk. Niet gedacht dat je dat zou trekken, maar wat sloeg je je ook daar dapper doorheen. Na een paar trieste dagen pakte je de draad op, en zocht binnen de kudde aansluiting bij de anderen, en omdat je zo een zacht paardje was lukte dat zonder problemen.

Nadat we een eigen plekje hadden gevonden waar ik jullie zelf kon gaan verzorgen ben je uiteraard meeverhuisd, en ook daar paste je je moeiteloos aan. Je genoot van de vriendschap met Diamond, nam haar op sleeptouw, en gaf haar het veilige gevoel wat ze zocht als andere dominantere paarden dichterbij kwamen. Een oude bekende kwam weer in beeld, en ook die vriendschap werd gelijk weer opgepakt.

Het maakte jou niet uit, als je binnen moest staan was het oké, als je buiten moest staan was het ook prima. Paddock of wei? Maakt niet uit. Als gezelschap apart staan met een ziek paard? Jij vond het goed. Om 18 uur eten? Of een keer wat later om 19 uur? Allemaal fijn, waar de anderen vol ongeduld stonden te trappen of luid hinniken, stond jij daar en gaf alleen een zacht hmmmmetje. Je lieve hoofd over de boxrand, geduldig wachten tot jij je voer kreeg.

Onlangs nog vierden we je 35e verjaardag. Iets wat gezien de staat van jouw hoeven eigenlijk niet zou kunnen. Je zolen waren zo dun, dat je daar echt jarenlang last van moet hebben gehad. Maar als je jou zag lopen, draven en nog sprintjes trekken werd duidelijk dat jij geen opgever was.

Tijdens een heftige dag waarbij Luna in de wei niet meer omhoog kon komen en jij tegelijkertijd ook door je benen zakte toen je in de stal werd gezet lieten jullie allebei zien dat jullie nog niet klaar waren voor een afscheid. Na wat hulp stonden jullie allebei weer op, en de volgende dag was er geen vuiltje aan de lucht, terwijl wij ons dood waren geschrokken liepen jullie vrolijk knabbelend weer in de wei.

Heel lang ging het goed, maar afgelopen maanden ging het steeds een beetje minder. Oplossingen werden gezocht. Oké, een dagdeel buiten en dan naar binnen om uit te rusten met je billen tegen de stalwand, ondertussen een extra emmer slobber naar binnen werken deed wonderen voor jullie. Soms konden we dat dagdeel verlengen naar toch weer een hele dag buiten, maar steeds vaker werd het korter. Zodra we zagen dat jullie het moeilijk kregen riepen we, en kwamen jullie eigenlijk vanzelf al naar de draad om naar binnen te gaan.

Een hele periode ging het goed, maar steeds vaker kwamen er mindere dagen. Met regelmaat moest er een handje worden geholpen als je wat ongelukkig lag, een klein zetje was dan voldoende. Maar we realiseerden ons dat jij nooit uit jezelf zou aangeven dat het genoeg was geweest. Jij zou jezelf weg blijven cijferen, je pijn verbijten, ongemak gewoon ondergaan, want dat was jij Candy.

Ik wilde voorkomen dat we je op een dag te laat zouden vinden, dat verdiende je niet. In de wei tussen al je kuddemaatjes met gras en genietend van stukjes appel en peer ben je ingeslapen waar wij en je paardenvrienden afscheid hebben genomen. Dankbaar en opgelucht dat het voor jou voorbij is, maar zo verdrietig dat we weer zo een bijzonder dier moeten missen.

Lieve Candy, je bent nu weer samen met Ceecee, het ga je goed.